De grafische roman die Ghosts voedt: een grafisch memoires van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft de prestigieuze Pulitzer Prize aangekondigd, aangekondigd op 5 mei. Deze opmerkelijke prestatiemarkert het als alleen de tweede grafische roman die ooit de Pulitzer wint, na de maus van Art Spiegelman in 1992, die een speciale prijs ontving. Het voeden van geesten daarentegen behaalde een overwinning in de reguliere categorie memoires of autobiografie, die een aantal van de beste Engelse proza ​​ter wereld triumphing. Dit is met name de grafische roman van Hulls, wat bijdraagt ​​aan de betekenis van deze onderscheiding.

De Pulitzer -prijs wordt algemeen beschouwd als het toppunt van erkenning op het gebied van journalistiek, literatuur en muziek in de Verenigde Staten, net onder de Nobelprijs op het internationale podium. Ondanks dit monumentale nieuws op het gebied van strips, is de verslaggeving onverwacht schaars geweest. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , gemeld over deze historische overwinning.

Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking wiens illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgedeeld met familiegeschiedenis." De grafische roman, die bijna tien jaar duurde om te voltooien, duikt in de echo's van de Chinese geschiedenis over drie generaties. De grootmoeder van Hulls, Sun Yi, was een Shanghai -journalist gevangen in de onrust van de communistische overwinning van 1949. Nadat ze naar Hong Kong was gevlucht, schreef ze een best verkochte memoires over haar vervolging en overleving, maar leed vervolgens een mentale uitsplitsing van waar ze nooit herstelde.

Hulls zichzelf groeide op met getuige van de worstelingen van haar moeder en grootmoeder onder de last van niet -geadresseerd trauma en psychische aandoeningen. Haar antwoord was om het huis te verlaten voor de meest afgelegen delen van de wereld, alleen om uiteindelijk terug te keren en haar eigen angsten en trauma's te confronteren. Deze reis van genezing en familiale plicht is ingekapseld in haar verklaring uit een interview vorige maand: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familiespoken vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces van echt in iets dat mijn familie was."

Ondanks de toejuiching kan het voeden van geesten de enige grafische roman van Hulls zijn. In een ander interview legde ze uit: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website drukt Hulls haar intentie uit om over te stappen in een ingebedde stripjournalist, die samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen in externe omgevingen.

Wat de toekomst ook in petto is voor deze baanbrekende kunstenaar, het voeden van geesten verdient wijdverbreide erkenning en viering buiten de stripgemeenschap en in de bredere literaire wereld.