Pilotowy odcinek Twin Peaks po mistrzowsku oddaje esencję opowiadania Davida Lyncha. Zaczyna się od przyziemnych - studentów w szkole średniej, jeden skradając papierosa, drugi wezwany do biura dyrektora i nauczyciela. Ale scena zmienia się nagle, gdy policjant wchodzi do klasy, szepcząc do nauczyciela. Krzyczenie przebija powietrze, uczeń biegnie przez dziedziniec widoczny przez okno, a nauczycielka stara się powstrzymać swoje emocje. Ogłoszenie jest nieuchronne. Gdy aparat koncentruje się na pustym siedzeniu, dwóch uczniów wymienia spojrzenie, zdając sobie sprawę, że ich przyjaciółka Laura Palmer już nie ma z nimi.

David Lynch był znany ze swojego bystrego oka na powierzchnię detali życia, ale konsekwentnie zagłębił się w głębiej, odsłaniając niepokojące podmuchy pod nimi. Scena z Pilot Twin Peaks obejmuje esencję tematyczną jego kariery, łącząc zwykłe z niezwykłym. Jest to jednak tylko jeden z wielu kultowych momentów w rozległym twórczości Lynch, obejmującym ponad cztery dekady filmów, telewizji i sztuki. Każdy fan może podkreślić inny moment, odzwierciedlając różnorodny atrakcyjność jego pracy.

Termin „Lynchian” oddaje esencję tej niepokojącej, snów, która stała się synonimem spuścizny Lyncha. Jego podanie pozostawia pustkę dla fanów, którzy pielęgnowali jego wyjątkowy głos i niezliczone sposoby, w jaki jego praca rezonowała z nimi. Przymiotnik „Lynchian” dołącza do elitarnej grupy terminów takich jak „Kafkaesque”, przekraczając określone elementy swojej pracy w celu opisania szerszego, dezorientującego doświadczenia.

Dla wielu początkujących entuzjastów filmu oglądanie Eraserhead Lyncha było rytuałem przejścia. Kilkadziesiąt lat później ponadczasowy urok jego pracy nadal przyciąga nowych odbiorców, o czym świadczą nastolatek i jego dziewczyna obserwująca bliźniaki Twin Peaks . Odrodzenie serii, Twin Peaks: The Return in 2017, pokazało zdolność Lyncha do obalenia oczekiwań, nawet wśród Hollywood napędzanego przez nostalgię. Stworzył świat, który był wyraźnie jego własny, pełen dziwacznych elementów, takich jak sypialnia dziecka przypominająca lata 50. XX wieku, ale osadzone w głęboko niepokojącym wszechświecie.

Kiedy Lynch zapuścił się do głównego nurtu Hollywood z wydmą , rezultatem był notoryczny nieporozumienie, ale niezaprzeczalnie film linch. Jego doświadczenie z Dune jest szczegółowo opisane w książce Maxa Evry'ego, arcydzieło w Disay . Pomimo wyzwań filmu charakterystyczne akcenty Lyncha, takie jak niesławna maszyna dojenia kota/szczura, były niewątpliwe. Nawet jego bardziej konwencjonalne filmy, podobnie jak słonia , niosły swoją wyjątkową mieszankę piękna i niepokoju, na tle trudnego okresu historycznego.

Praca Lyncha jest sprzeczna z łatwą kategoryzacją, mieszaniem ciemności, humoru i surrealizmu w sposób zarówno ekologiczny, jak i niewątpliwie jego. Niebieski aksamit to przykład, przedstawiając pozornie idylliczne miasto, które ukrywa złowrogie tajemnice pod jego powierzchnią. Jego filmy często odrywają zasłonę na świecie, który naszym zdaniem wiemy, ujawniając surrealistyczne i niepokojące pod nią. Wpływ klasyków takich jak Czarnoksiężnik Oz na jego pracę jest badany w dokumencie, który śledzi te połączenia.

Wpływ Lyncha na kino jest głęboki, inspirując wiele pokoleń filmowców. Z Jane Schoenbrun, które widziałem telewizję blasku po homar Yorgos Lanthimos, wpływ „Lynchian” jest widoczny w różnych filmach. Latarnia morska Roberta Eggersa, Midsommar Ari Aster i dzieła Davida Roberta Mitchella, Emeralda Fennella, Richarda Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino i Denis Villeneuve zawdzięczają długowi wizji Lyncha.

Dziedzictwo Davida Lyncha jest nie tylko w jego filmach, ale w inspiracji, które zapewnia przyszłym filmowcom. Gdy patrzymy pod powierzchnią naszego świata, nadal szukamy tych „linchian”, utrzymując jego wpływ przy życiu.

David Lynch i Jack Nance na planie Eraserhead.