Twin Peaks'ın pilot bölümü, David Lynch'in hikaye anlatımının özünü ustaca yakalar. Sıradan - bir lisedeki öğrenciler, biri sigarayı gizlice, diğeri müdürün ofisine çağırdı ve katılımı alan bir öğretmenle başlar. Ancak bir polis memuru sınıfa girdiğinde, öğretmene fısıldayarak sahne aniden değişir. Bir çığlık havayı deliyor, bir öğrenci pencereden görülebilen avluya doğru ilerliyor ve öğretmen duygularını içermek için mücadele ediyor. Bir duyuru çok yakın. Kamera boş bir koltuğa odaklanırken, iki öğrenci, arkadaşları Laura Palmer'ın artık onlarla olmadığını fark ederek bir bakış attı.

David Lynch, yaşamın yüzey detayları için keskin gözüyle ünlüydü, ancak sürekli olarak daha derine indi ve altındaki rahatsız edici alt akımları ortaya çıkardı. Twin Peaks Pilot'un sahne, kariyerinin tematik özünü kapsar ve sıradan olanı olağanüstü bir şekilde harmanlar. Yine de, Lynch'in yirmi yılı aşkın film, televizyon ve sanata yayılan geniş oeuvre'sinde birçok ikonik andan sadece biri. Her fan, çalışmalarının çeşitli çekiciliğini yansıtan farklı bir anı vurgulayabilir.

"Lynchian" terimi, Lynch'in mirası ile eşanlamlı hale gelen bu rahatsız edici, rüya gibi kalitenin özünü yakalar. Geçişi, eşsiz sesini ve çalışmalarının onlarla yankılanmasının sayısız yolunu değer veren hayranlar için bir boşluk bırakıyor. Sıfat "Lynchian", "Kafkaesque" gibi seçkin bir terim grubuna katılır ve daha geniş ve yönünü kaybettirici bir deneyimi tanımlamak için çalışmalarının belirli unsurlarını aşar.

Birçok tomurcuklanan film tutkunu için, Lynch'in Eraserhead'i izlemek bir geçit töreniydi. Onlarca yıl sonra, çalışmalarının zamansız çekiciliği, bir genç ve kız arkadaşı aşırı izleyen ikiz zirveler tarafından kanıtlandığı gibi yeni izleyiciler çekmeye devam ediyor. Dizinin canlanması, Twin Peaks: 2017'deki dönüş , Lynch'in nostaljiye dayalı bir Hollywood'un ortasında bile beklentileri bozma yeteneğini sergiledi. 1950'leri anımsatan bir çocuğun yatak odası gibi tuhaf unsurlarla dolu, ancak derinden rahatsız edici bir evrende yer alan bir dünya hazırladı.

Lynch, Dune ile ana akım Hollywood'a girdiğinde, sonuç kötü şöhretli bir yanlışlık, ancak inkar edilemez bir Lynch filmiydi. Dune ile olan deneyimi, Kargaşa'daki bir başyapıt olan Max Evry'nin kitabında ayrıntılı olarak açıklanmıştır. Filmin zorluklarına rağmen, Lynch'in rezil kedi/sıçan sağım makinesi gibi imza dokunuşları açıktı. Fil Man gibi daha geleneksel filmleri bile, sert bir tarihsel dönemin zeminine karşı kurulan eşsiz güzellik ve huzursuzluk karışımını taşıdı.

Lynch'in çalışması kolay kategorizasyona, karanlığı, mizahı ve gerçeküstücüyü hem organik hem de açık bir şekilde onun gibi birleştirir. Blue Velvet bunu örneklendirir ve yüzeyinin altında uğursuz sırları gizleyen görünüşte pastoral bir kasaba sunar. Filmleri genellikle bildiğimizi düşündüğümüz dünyadaki perdeyi geri çekiyor, gerçeküstü ve altında huzursuz olanı ortaya çıkarıyor. Oz Sihirbazı gibi klasiklerin çalışmaları üzerindeki etkisi, bu bağlantıları izleyen bir belgeselde araştırılmıştır.

Lynch'in sinema üzerindeki etkisi derindir, birden fazla nesil film yapımcısı ilham verir. Jane Schoenbrun'dan TV parıltısını Yorgos Lanthimos'un The Istakster'a gördüm , "Lynchian" etkisi çeşitli filmlerde belirgindir. Robert Eggers'ın Deniz Feneri , Ari Aster's Midsommar ve David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino ve Denis Villeneuve tarafından Lynch'in eşsiz vizyonuna bir borç borçlu.

David Lynch'in mirası sadece filmlerinde değil, gelecekteki film yapımcılarına sağladığı ilham kaynağında. Dünyamızın yüzeyinin altına baktığımızda, etkisini canlı tutarak bu "Lynchian" unsurlarını aramaya devam ediyoruz.

David Lynch ve Jack Nance, Eraserhead setinde.