Najnowszy film reżysera Ryana Cooglera, „Sinners”, wykracza poza typowy gatunek wampirów horroru, zanurzając widzów w bogatym gobelinu kulturalnym w Mississippi z lat 30. XX wieku. W jego sercu film wykorzystuje duszne dźwięki bluesa-wyśmiewane jako „muzyka diabła”-aby zagłębić się w życie swoich głównie afroamerykańskich postaci, a Michael B. Jordan doskonale przedstawia bliźnia braci Smoke and Stack.

Jak zauważył Eric Goldman w swojej świecącą recenzji dla IGN, „Sinners” pulsuje muzyką, zaczynając od bluesa wykonanego przez Sammie (Miles Caton) i szanowanego lokalnego muzyka Delta Slim (Delroy Lindo) w zakładzie braci. Coogler po mistrzowsku używa tego ustawienia, aby zbadać, w jaki sposób muzyka łączy ludzi z całego pokolenia, odzwierciedlając wspólne dziedzictwo, które często staje się niezauważone. Film wprowadza także urzekającą parallę poprzez charyzmatyczny przywódca wampirów Remmick (Jack O'Connell), którego irlandzkie korzenie muzyki ludowej wplatają się w narrację, wzbogacając eksplorację kulturowych i kolonialnych historii filmu.

Zarówno afroamerykańska blues, jak i irlandzka muzyka ludowa są zasłonięte w oszałamiających dziełach, które, jak opisuje Goldman, renderuje „grzeszników” „Muzyczne sąsiednie”. Sekwencje te nie tylko zwiększają atmosferę filmu, ale także podkreślają, jak muzyka ech echowia w czasie, uwieczniając artystów i ich historii.

W ekskluzywnym wywiadzie dla IGN, Coogler omówił znaczenie bluesa i muzyki irlandzkiej w „Sinners”, niezapomnianych scenach muzycznych filmu i jego osobistym powiązaniu z złoczyńcą Vampire Remmick, które porównuje z jego doświadczeniem w pisaniu Killmonger dla „Czarnej Pantera”.

Ryan Coogler: Blues Music reprezentuje potwierdzenie pełnego spektrum ludzkości dla tych postaci. Jest powiązany z kościołem, dlatego niesie on pewien gatunek muzyki. To jedna z najwcześniejszych muzyki znanej w Stanach Zjednoczonych, często oznaczonej jako „Diabelska Muzyka”. Podczas gdy kościół koncentruje się na duszy, muzyka bluesowa obejmuje całe ciało, uznając ból, pragnienia i emocje ciała. Jest to bunt przeciwko opresyjnym warunkom, przed którymi stanęli ci ludzie, ale celebruje także piękno i złożoność ludzkiej kondycji. W stawie Juke ludzie mogą być ich prawdziwymi ja, wyrażając pragnienia i tożsamości, które mogą zostać stłumione gdzie indziej.

IGN: Jaki jest twój czytanie w społeczności wampirów? Łączą wszystkie osoby z różnych ras i pochodzenia, ale teraz są one raczej kolektywne niż indywidualne. Prawdopodobnie istnieje wiele sposobów interpretacji tego, co to znaczy.

Ryan Coogler: Uwielbiam ten film i staram się zaprezentować go tak surowym i autentycznym, jak to możliwe. Po wydaniu 18 kwietnia należy do publiczności, a ich interpretacje są ważne. Pisanie Remmick było głęboko osobistym doświadczeniem, podobnie jak tworzenie Killmongera dla „Czarnej Pantery”. Chciałem, aby Remmick był mistrzem wampirów, badając dynamikę przywództwa i formacji grupy w świeżo. Jego postać rzuca wyzwanie stereotypom rasowym, przedstawiając jedno zdjęcie, jednocześnie ucieleśniając coś zupełnie innego, co było ekscytujące i nowe.

25 najlepszych filmów wampirów wszechczasów

26 zdjęć IGN: Moje dwie ulubione sekwencje w tym filmie to dwa wielkie utwory muzyczne. Juke Joint One, a potem wampiry również dostają swoje.

Ryan Coogler: Te sceny są kluczowe dla filmu Fellowship and Love. Odzwierciedlają zbuntowanego ducha przeciwko opresyjnym strukturom, które starały się stłumić te wyrażenia. Wspólna kultura Juke rozwinęła się z konieczności i buntu, pozwalając ludziom znaleźć radość i związek w czasach ograniczonej wolności. Podobnie irlandzki taniec Step był aktem buntu, a jego sztywność jest świadectwem ograniczeń, z którymi się spotkał. Aby Remmick znalazł się w Clarksdale w 1932 roku, chodzi o to, gdzie odczuwa poczucie przynależności i społeczności.

IGN: Sekwencja juke jest szczególnie niesamowita, ponieważ jest wystawiana jako jeden er. Bawicie się czasem i pokazujesz także crossover kulturowy. Wizualnie pokazujesz nam, w jaki sposób muzyka jest ponadczasowa, a przynajmniej to, co wydobywa ludziom, jest ponadczasowe. W którym momencie zdałeś sobie sprawę, że chcesz grać z czasem w tej scenie?

Ryan Coogler: Pomysł pojawił się podczas procesu pisania, zdając sobie sprawę, że sam wampiryzm nie wystarczy. Chciałem uchwycić transcendentne doświadczenie świadczenia występu wirtuozu, uniwersalnego człowieka. Poprzez język filmowy starałem się przekazać poczucie przeniesienia z ciała, uczucia często opisywane z frazami takimi jak „rozrywanie domu” lub „wydmuchanie kogoś”. Wspólna kultura Juke z lat 30. XX wieku była odpowiedzią na zaprzeczenie wolności i poprzez muzykę ci ludzie mogli łączyć się z przyszłymi pokoleniami.

Galeria Sinners

12 zdjęć IGN: Istnieje drugi zestaw muzyczny Tour de Force później, a z perspektywy wampirów przy użyciu tradycyjnej irlandzkiej muzyki ludowej.

Ryan Coogler: Irlandzka muzyka ucieleśnia ukryty kontrast, jak energiczna „Rocky Road to Dublin” opowiadająca bolesną historię. Ten kontrast jest znakiem rozpoznawczym zarówno irlandzkiej muzyki ludowej, jak i delta, odzwierciedlającą walki i odporność ludzi zmuszonych do ubóstwa i ucisku. Na pogrzebach zarówno kulty afrykańskie, jak i irlandzkie tańczą pośród smutku, ucieleśniając wspólnego ducha odporności i świętowania. Remmick, pomimo swoich różnic, głęboko łączy się z tymi ludźmi, ponieważ dokładnie rozumie ich zmagania. To połączenie podsyciło nasze emocje w tworzeniu tego filmu.

IGN: Miej imprezę.

Ryan Coogler: Absolutnie nie pozwalamy im widzieć, jak płaczemy. Mamy piosenki o ukrytych znaczeniach, sposób na wyraz siebie pod czujnymi oczami ciemiężców. Na tym jest esencja „grzeszników” i o to właśnie chodzi w tworzeniu filmów.