Yoko Taro, gevierde maker van Nier: Automata en Drakengard , heeft onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als een artistiek medium besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, bereikte ICO cultstatus vanwege de minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloos verhaal.

Taro benadrukte de innovatieve kernmechaniek van het spel - die Yorda leidde door haar hand vast te houden - als een revolutionair vertrek van gevestigde gameplay -normen. Hij wees erop: "Als ICO je had gevoeld om een ​​koffer zo groot als een meisje te dragen, zou het ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze nadruk op het leiden van een ander personage was baanbrekende en uitdagende conventionele game -interactiemodellen.

Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met simplistische, kubusachtige visuals. ICO gaf echter prioriteit aan emotionele impact en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro betoogde dat ICO het potentieel voor kunst en verhaal aantoonde om hun rol als louter gameplay -verfraaiingen te overstijgen en integrale elementen van de algehele ervaring te worden.

Taro noemde ICO "Epoch Making", crediteerde het met het aanzienlijk wijzigen van het verloop van de spelontwikkeling. Hij loofde het vermogen van de game om een ​​diepe betekenis over te brengen door subtiele interacties en sfeervolle wereldbouw.

Naast ICO noemde Taro Undertale (Toby Fox) en Limbo (PlayDead) als invloedrijke titels die zowel zijn creatieve visie als de industrie als geheel beïnvloedden. Deze games, beweerden hij, breidden de expressieve mogelijkheden van interactieve media uit, waardoor het vermogen van videogames bewijst om diep ontroerende en intellectueel stimulerende ervaringen te leveren.

Voor fans van het werk van Yoko Taro biedt zijn waardering voor deze titels waardevol inzicht in de creatieve bron van zijn eigen projecten. Het onderstreept ook de continue evolutie van videogames als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.