Een van de meest iconische momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt plaats aan het begin van Assassin's Creed 3, waar spelers Haytham Kenway volgen terwijl hij zijn groep in de nieuwe wereld verzamelt. Aanvankelijk leidt het spel slim spelers ertoe te geloven dat ze zich bij een groep moordenaars aansluiten. Haytham, die een verborgen mes hanteert en hetzelfde charisma vertoont als de geliefde Ezio Auditore, speelt de rol van een held, die indianen bevrijdt van gevangenschap en het confronteren van Britse Redcoats. Het is pas wanneer hij de uitdrukking uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", dat de wending wordt onthuld: spelers hebben de Tempeliers gevolgd, de gezworen vijanden van de moordenaars.

Deze verrassende verhalende twist is een voorbeeld van het ware potentieel van Assassin's Creed. Het originele spel introduceerde een fascinerend uitgangspunt - doelen onderwerpen, begrijpen en elimineren - maar worstelde met zijn verhalen vertellen, waardoor zowel hoofdrolspeler Altaïr als zijn slachtoffers diepte ontbrak. Assassin's Creed 2 verbeterde hierop door de meer dynamische Ezio te introduceren, maar faalde er niet in om dezelfde aandacht te schenken aan zijn tegenstanders, met personages als Cesare Borgia in de spin -off Assassin's Creed: Brotherhood voelen zich onderontwikkeld. Pas in Assassin's Creed 3, tegen de achtergrond van de Amerikaanse revolutie, viel Ubisoft zowel de jager als de gejaagde volledig uit. Dit creëerde een naadloze stroom van setup naar uitbetaling, waarbij een delicaat evenwicht tussen gameplay en verhaal is geraakt dat nog moet worden geëvenaard in volgende titels.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van Assassin's Creed positieve feedback heeft gekregen van zowel spelers als critici, is een aanzienlijk deel van de gemeenschap van mening dat de serie achteruitgaat. Dit sentiment wordt weerspiegeld in talloze artikelen, YouTube -video's en forumdiscussies. De aangehaalde redenen variëren: sommigen bekritiseren de steeds fantastische elementen, zoals het vechten tegen mythologische figuren zoals Anubis en Fenrir, terwijl anderen debatteren over de opname van Ubisoft van diverse romantiekopties of het gebruik van historische figuren zoals Yasuke, een Afrikaanse samurai, in Assassin's Creded Shadows. Ik geloof echter dat de wortel van de achteruitgang ligt in de verschuiving van de serie van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door uitgebreide open-wereldelementen.

In de loop der jaren heeft Assassin's Creed zijn oorspronkelijke actie-avontuurformule uitgebreid met RPG- en live service-elementen, zoals dialoogbomen, XP-gebaseerde nivelleringssystemen, buitboxen, microtransaction DLC en versnellingsaanpassing. Naarmate de spellen groter zijn geworden, hebben ze zich echter vaak ontploffer gevoeld, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen.

Hoewel Assassin's Creed Odyssey meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, kan veel ervan stijf en onderontwikkeld aanvoelen. Hoewel de keuze van de spelers theoretisch onderdompeling zou moeten verbeteren, verwatert het in de praktijk vaak de verhalende focus. Langere scripts die zijn ontworpen voor meerdere scenario's kunnen de lak hebben die in games wordt gevonden met meer lineaire interacties. De strak gescripte, scenario-achtige verhalen van het Action-Adventure-tijdperk maakten mogelijk voor goed gedefinieerde personages, in tegenstelling tot de bredere spelstructuren waarvoor protagonisten zich moeten aanpassen aan de grillen van spelers.

Als gevolg hiervan heeft Assassin's Creed Odyssey technisch gezien meer inhoud dan Assassin's Creed 2, veel ervan voelt houten en onderbies, waardoor de onderdompeling wordt verbroken door het kunstmatige karakter van de personages van de game te benadrukken. Dit contrasteert scherp met het Xbox 360/PS3 -tijdperk, dat volgens mij een aantal van het beste schrijven in gaming heeft voortgebracht, van Ezio's gepassioneerde toespraak na het verslaan van Savonarola tot Haythams tragicomic soliloquy bij zijn dood door zijn zoon, Connor: Connor: Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

Het schrijven in de serie heeft ook op andere manieren geleden. Moderne spellen vereenvoudigen het verhaal vaak tot een duidelijke dichotomie van moordenaars als goed en Tempeliers als slecht, terwijl eerdere games de vage lijnen tussen de twee facties onderzochten. In Assassin's Creed 3 versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor, waardoor spelers hun eigen in twijfel treden. William Johnson suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey verwerpt de missie van de Assassins als onrealistisch, en Benjamin Church betoogt dat perspectief de realiteit vormt, waarbij de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen in plaats van agressors.

Haytham zelf probeert het geloof van Connor in George Washington te ondermijnen en beweert dat de nieuwe natie net zo despotisch zal zijn als de monarchie die het verving - een claim gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's dorp bestelde. Tegen het einde van het spel blijven spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal meeslepender wordt.

Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, is het duidelijk waarom "Ezio's familie" van de Assassin's Creed 2 -soundtrack het officiële thema van de serie werd. De PS3-tijdperk, met name Assassin's Creed 2 en Assassin's Creed 3, waren fundamenteel karaktergestuurde ervaringen. De melancholische gitaarreeksen van "Ezio's Family" waren bedoeld om Ezio's persoonlijke verlies op te roepen in plaats van de setting van de game. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische vooruitgang van de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de serie op een dag zal terugkeren naar zijn wortels, gerichte, karaktergerichte verhalen leveren die oorspronkelijk fans boeiden. In een industrie richt zich echter in toenemende mate gericht op expansieve sandboxen en live servicemodellen, een dergelijk rendement is mogelijk niet in overeenstemming met de huidige bedrijfsstrategieën.