Assassin's Creed serisinin en ikonik anlarından biri, oyuncuların yeni dünyada grubunu bir araya getirirken Haym Kenway'i takip ettiği Assassin's Creed 3'ün başlangıcına yaklaşıyor. Başlangıçta, oyun akıllıca oyuncuları bir grup suikastçıya katıldıklarına inanmaya yönlendiriyor. Gizli bir bıçak kullanan ve sevgili Ezio Auditore ile aynı karizmayı sergileyen Haytham, bir kahramanın rolünü oynar, Yerli Amerikalıları esaretten kurtarır ve İngiliz redcoats ile yüzleşir. Sadece "Anlama Babası bize rehberlik etsin" ifadesini dile getirdiğinde, bükülme ortaya çıkıyor: oyuncular Tapınakçıları, suikastçıların yeminli düşmanlarını takip ediyorlar.

Bu şaşırtıcı anlatı bükümü, Assassin'in inancının gerçek potansiyelini örneklendirir. Orijinal oyun büyüleyici bir öncül tanıttı - hedefleri aşağı, anlıyor ve ortadan kaldırdı - ancak hikaye anlatımı ile mücadele etti ve hem kahraman Altaïr hem de kurbanlarını derinlikte bıraktı. Assassin's Creed 2, daha dinamik Ezio'yu tanıtarak gelişti, ancak Spinoff Assassin's Creed: Kardeşlik hissi az gelişmiş olan Cesare Borgia gibi karakterlerle rakiplerine aynı dikkati veremedi. Assassin's Creed 3'e kadar Amerikan Devrimi'nin zeminine karşı koyulana kadar, Ubisoft hem avcıyı hem de avcıyı tamamen ortaya çıkardı. Bu, kurulumdan getiriye kesintisiz bir akış yarattı ve oyun ve anlatı arasında daha sonraki başlıklarda henüz eşleşmemiş hassas bir denge kurdu.

Assassin's Creed'in mevcut RPG merkezli dönemi, oyunculardan ve eleştirmenlerden olumlu geri bildirimler elde ederken, topluluğun önemli bir kısmı serinin azaldığını düşünüyor. Bu duygu çok sayıda makale, YouTube videosu ve forum tartışmaları arasında yankılanıyor. Alıntılanan nedenler değişir: Bazıları Anubis ve Fenrir gibi mitolojik figürlerle mücadele etmek gibi giderek daha fantastik unsurları eleştirirken, diğerleri Ubisoft'un çeşitli romantizm seçeneklerini dahil etmesini veya bir Afrika samuraysı Yasuke gibi tarihsel figürlerin kullanılmasını Assassin's Creed Gölgelerde tartışıyor. Bununla birlikte, düşüşün kökü, serinin geniş açık dünya unsurları tarafından gölgede kalan karakter odaklı hikaye anlatımından uzaklaştığına inanıyorum.

Yıllar geçtikçe, Assassin's Creed, orijinal aksiyon-macera formülünü, diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye sistemleri, yağma kutuları, mikroişleme DLC ve dişli özelleştirme gibi RPG ve canlı servis öğelerini içerecek şekilde genişletti. Bununla birlikte, oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler açısından değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında da boş hissettiler.

Assassin Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunsa da, çoğu sert ve az gelişmiş hissedebilir. Oyuncu seçimi teorik olarak daldırmayı geliştirse de, pratikte, genellikle anlatı odağını seyreltir. Birden fazla senaryoyu barındırmak için tasarlanmış daha uzun komut dosyaları, daha doğrusal etkileşimlere sahip oyunlarda bulunan ciladan yoksun olabilir. Aksiyon-macera döneminin sıkı yazılı, senaryo benzeri anlatıları, kahramanların oyuncu kaprislerine uyum sağlamasını gerektiren daha geniş oyun yapılarının aksine, iyi tanımlanmış karakterlere izin verdi.

Sonuç olarak, Assassin's Creed Odyssey teknik olarak Assassin's Creed 2'den daha fazla içeriğe sahip olsa da, çoğu ahşap ve yetersiz hissediyor, oyunun karakterlerinin yapay doğasını vurgulayarak daldırmayı kırıyor. Bu, Ezio'nun Savonarola'yı yendikten sonra ateşli konuşmasından Haytham'ın trajikomik solilokyasına, oğlu Connor'un elindeki ölümüne kadar, oyundaki en iyi yazılardan bazılarını ürettiğine inandığım Xbox 360/PS3 dönemi ile keskin bir tezat oluşturuyor:

"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünme. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."

Serideki yazı da başka şekillerde acı çekti. Modern oyunlar, anlatıyı genellikle iyi ve Tapınakçıların net bir şekilde kesilmiş bir ikilemine basitleştirirken, daha önceki oyunlar iki grup arasındaki bulanık çizgileri araştırdı. Assassin's Creed 3'te, her biri Tapınak'ı yendi, Connor'un inançlarını zorlayarak oyuncuları kendi sorgulamalarını istedi. William Johnson, Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini öne sürüyor, Thomas Hickey suikastçıların misyonunu gerçekçi olmayan olarak reddetti ve Benjamin Kilisesi, perspektifin gerçeği, İngilizlerin kendilerini saldırganlardan ziyade kurban olarak gördüklerini savunuyor.

Haytham, Connor'un George Washington'a olan inancını zayıflatmaya çalışır ve yeni ulusun yerini aldığı monarşi kadar despotik olacağını iddia eder - Washington'un Charles Lee'nin değil, Connor Köyü'nün yakılmasını emrettiğini ortaya çıkardığında doğrulandı. Oyunun sonunda, oyuncular cevaplardan daha fazla soru bırakarak hikayeyi daha çekici hale getiriyor.

Franchise'ın tarihini yansıtan, Assassin's Creed 2 film müziğinden "Ezio'nun ailesi" nin neden dizinin resmi teması olduğu açıktır. PS3 dönemi oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve Assassin's Creed 3, temelde karakter odaklı deneyimlerdi. "Ezio'nun ailesi" nin melankolik gitar telleri, Ezio'nun oyunun ortamından ziyade kişisel kaybını uyandırmayı amaçlıyordu. Mevcut Assassin's Creed oyunlarının geniş dünya inşası ve grafiksel gelişmelerini takdir etsem de, umarım bir gün köklerine dönecek ve hayranları büyüleyen odaklanmış, karakter merkezli hikayeler sunacak. Bununla birlikte, giderek daha geniş kum havuzlarına ve canlı hizmet modellerine odaklanan bir endüstride, böyle bir getiri mevcut iş stratejileri ile uyumlu olmayabilir.