Jeden z najbardziej kultowych momentów z całej serii Assassin's Creed odbywa się na początku Assassin's Creed 3, gdzie gracze podążają za Haytamem Kenwayem, gdy gromadzi swoją grupę w Nowym Świecie. Początkowo gra sprytnie prowadzi graczy do przekonania, że ​​dołączają do zespołu zabójców. Haytham, władający ukryte ostrze i wykazując tę ​​samą charyzmę, co ukochany audyt ezio, gra rolę bohatera, uwalniając rdzennych Amerykanów od niewoli i konfrontacja z brytyjskimi Redcoatami. Dopiero gdy wypowiada frazę: „Niech ojciec ustaleń nas poprowadzi”, ujawniono zwrot: gracze śledzili templariuszy, przysięgłych wrogów zabójców.

Ten zaskakujący zwrot narracyjny jest przykładem prawdziwego potencjału Assassin's Creed. Oryginalna gra wprowadziła fascynującą przesłankę - zwalcz, rozumieć i eliminować cele - ale walczyła z opowiadaniem historii, pozostawiając zarówno bohatera Altaïra, jak i jego ofiary bez głębi. Assassin's Creed 2 poprawił się, wprowadzając bardziej dynamiczne ezio, ale nie zwrócił tej samej uwagi swoim przeciwnikom, z postaciami takimi jak Cesare Borgia w spinoff Assassin's Creed: Brotherhood czuje się słabo rozwinięty. Dopiero Assassin's Creed 3, na tle rewolucji amerykańskiej, Ubisoft w pełni rozwinął zarówno Huntera, jak i Hunted. Stworzyło to bezproblemowy przepływ od konfiguracji do wypłaty, uderzając delikatną równowagę między rozgrywką a narracją, która nie została jeszcze dopasowana w kolejnych tytułach.

Podczas gdy obecna era Assassin's Creed zorientowana na RPG zyskała pozytywne informacje zwrotne zarówno od graczy, jak i krytyków, znaczna część społeczności uważa, że ​​seria upadła. Ten sentyment powtórzy się w wielu artykułach, filmach na YouTube i dyskusjach na forum. Przywoływane przyczyny są różne: niektórzy krytykują coraz bardziej fantastyczne elementy, takie jak walka z mitologicznymi postaciami, takimi jak Anubis i Fenrir, podczas gdy inni debatują w uwzględnieniu różnorodnych opcji romansowych Ubisoft lub użycie postaci historycznych, takich jak Yasuke, afrykański samuraj, w Assassin's. Uważam jednak, że źródłem upadku jest odejście od serii od opartego na postaciach historii, która została przyćmiona przez ekspansywne elementy otwartego świata.

Z biegiem lat Assassin's Creed rozszerzył swoją oryginalną formułę przygody akcji o elementy RPG i na żywo, takie jak drzewa dialogowe, systemy poziomowania oparte na XP, skrzynki z łupami, Microtransaction DLC i dostosowywanie sprzętu. Jednak w miarę, jak gry rosły, często czuli się bardziej puste, nie tylko pod względem powtarzających się misji pobocznych, ale także w ich opowiadaniu.

Chociaż Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich może czuć się sztywna i słabo rozwinięta. Podczas gdy wybór gracza powinien teoretycznie zwiększyć zanurzenie, w praktyce często rozcieńcza koncentrację narracyjną. Dłuższe skrypty zaprojektowane w celu pomieszczeń wielu scenariuszy mogą brakować polskiego w grach z bardziej liniowymi interakcjami. Ciasno scenariusze, przypominające scenariusz narracje epoki adventury akcji, pozwoliły na dobrze zdefiniowane postacie, w przeciwieństwie do szerszych struktur gier, które wymagają od bohaterów dostosowania się do kaprysów graczy.

W rezultacie, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey technicznie ma więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się drewniana i niedoceniana, łamiąc zanurzenie, podkreślając sztuczną naturę bohaterów gry. Kontrastuje to ostro z epoką Xbox 360/PS3, która moim zdaniem wyprodukowała jedne z najlepszych pism w grach, od namiętnego przemówienia Ezio po pokonaniu tragikomicznej monologu Haytama po jego śmierci z rąk jego syna, Connora:

„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”

Pismo z serii również ucierpiało na inny sposób. Współczesne gry często upraszczają narrację do wyraźnej dychotomii zabójców jako dobrych i templariuszy jako złych, podczas gdy wcześniejsze mecze badały rozmyte linie między dwiema frakcjami. W Assassin's Creed 3 każdy pokonał templariuszy wyzwania przekonaniom Connora, co skłania graczy do zakwestionowania własnych. William Johnson sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom, Thomas Hickey odrzuca misję zabójców jako nierealistyczną, a Benjamin Church twierdzi, że perspektywa kształtuje rzeczywistość, a Brytyjczycy postrzegają się raczej jako ofiary niż agresorów.

Sam Haytam próbuje podważyć wiarę Connora w George'a Washingtona, twierdząc, że nowy naród będzie tak despotyczny, jak monarchia, którą zastąpił - roszczenie potwierdzone, gdy ujawniono, że Waszyngton, a nie Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora. Pod koniec gry gracze mają więcej pytań niż odpowiedzi, dzięki czemu historia jest bardziej przekonująca.

Zastanawiając się nad historią franczyzy, jasne jest, dlaczego „Rodzina Ezio” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed 2 stała się oficjalnym tematem serii. Gry z czasów PS3, szczególnie Assassin's Creed 2 i Assassin's Creed 3, były zasadniczo opartymi na postaciach doświadczeń. Melancholickie sznurki gitarowe „rodziny Ezio” miały wywołać osobistą stratę Ezio, a nie otoczenie gry. Chociaż doceniam ekspansywne budowanie światów i graficzne postępy w obecnych grach Assassin's Creed, mam nadzieję, że serial pewnego dnia powróci do swoich korzeni, dostarczając skoncentrowane, skoncentrowane na postaciach historii, które pierwotnie urzekały fanów. Jednak w branży coraz bardziej koncentrowanej na ekspansywnych piaskownicach i modelach usług na żywo, taki zwrot może nie być zgodny z obecnymi strategiami biznesowymi.