Toen regisseur Hugo Martin het leidende principe voor * DOOM: The Dark Ages * beschreef als "Stand and Fight" tijdens de ontwikkelaar van Xbox eerder dit jaar, trok het meteen mijn aandacht. Dit concept staat in schril contrast met het snelle, constant mobiele gevecht van *doom eeuwig *, de vorige titel van ID-software. Interessant is dat er één vijand in * eeuwig * was die al eiste dat je stopte met rennen en front-on uit rennen-de Marauder. Een polariserende figuur onder fans, de Marauder wordt vaak gezien als een verdeeldheid aan de serie ... maar toch blijft het een van mijn favoriete ontmoetingen. Dus toen ik me realiseerde dat de kernmonteur in * de donkere eeuwen * draaide om te reageren op felgroene visuele signalen - precies wat het vechten een Marauder zo intens maakt - wist ik dat ik volledig aan boord was.

Wees gerust, * DOOM: The Dark Ages * valt je niet in een eindeloos duel met een snelheidsgerichte, mechanisch complexe vijand zoals de Marauder. Er is de Agaddon Hunter, zeker - een kolossale bruut beschermd door een schild en het inpakken van een verwoestende melee -combinatie - maar de echte erfenis van *Eternal *'s meest beruchte strijd wordt niet gevonden in slechts één vijand. In plaats daarvan is de ontwerpfilosofie achter de Marauder opnieuw bedacht en geweven in het weefsel van *het donkere eeuwen *'gevechtssysteem. Als gevolg hiervan voelt elke vijandelijke ontmoeting als een tactische dans met uniek ritme, minus de frustratie.

Het Marauder -effect

De Marauder beslaat een unieke ruimte in *doom eeuwig *. Gevechten in * Eeuwig * omvat meestal een snelle beweging over arena's, snijdend door mindere demonen terwijl je stuitert tussen strengere vijanden. In veel opzichten speelt * eeuwig * als een spel voor hulpbron en positioneringsbeheer - je denkt altijd na over waar te gaan, welk wapen je moet gebruiken en hoe je je momentum in stand kunt houden. Maar wanneer de Marauder het toneel betreedt, verandert alles. Deze powerhouse-zwaaiende powerhouse vereist je volledige aandacht, die vaak in solo-gevechten verschijnt of je dwingt om zwakkere vijanden op te ruimen voordat je hoorns vergrendelt.

Dit betekent niet stil staan ​​- het betekent het controleren van het slagveld door precieze beweging en positionering. Kom te dichtbij en je loopt het risico op punt-blanco bereik te worden gestraald; Hang achterover en je ontwijkt volleys van projectielen van ver. Het belangrijkste moment komt wanneer de ogen van de Marauder felgroen flitsen, wat het korte venster aangeeft waarin hij kan worden beschadigd. Het is een gespannen, op vaardigheden gebaseerde monteur die doorgewinterde spelers scheidt van casual knop-mashers.

Groene lichten in de doom pareren: de donkere eeuwen

In *DOOM: The Dark Ages *keren diezelfde groene signalen terug - maar nu maken ze deel uit van een bredere Parry -mechaniek die is gebouwd rond het nieuwe energieschild van de Slayer. Net als in de originele *doom *ontketenen demonen barrages van aanvallen in bullet-hell-stijl. Onder hen zijn speciale groene projectielen die kunnen worden weerspiegeld met behulp van perfect getimede schildparries. In het begin dient dit voornamelijk als een defensief hulpmiddel, maar terwijl je Shield Runes later in het spel ontgrendelt, wordt Parrying een krachtige aanvallende optie-verbluffende vijanden met blikseminslagen of het activeren van auto-gerichte schouderkanonnen.

Naarmate je vordert *de donkere eeuwen *, wordt elke strijd een ingesloten duel met een uniek ontworpen demon. Hoewel je * niet * moet vertrouwen op pareren om te overleven, geeft het beheersen van deze groen verlichte kansen je een aanzienlijke voorsprong. Net als in een Marauder -gevecht, is het positioneren van zaken. Je moet op een afstand blijven die vijanden aanmoedigt om aan te vallen en vervolgens snel manoeuvreren om hun inkomende groene projectielen te onderscheppen. En net als de Telltale Flash van de Marauder is timing van cruciaal belang - je hebt snelle reflexen nodig om de perfecte afbuiging te landen.

Van breakdancing tot ballet

Een van de grootste kritiek van de Marauder was hoe het *Eeuwige *'s anders vloeiende pacing verstoorde. In tegenstelling tot andere vijanden, kon het niet worden aangepakt met dezelfde mobiliteitsgestuurde tactieken. Voor sommigen voelde deze breuk in het ritme schokkend. Voor anderen-zoals ikzelf-was het een verfrissende uitdaging die creatieve probleemoplossing dwong. * De donkere eeuwen* pakt dit probleem aan door reactief gevechten een consistent element te maken in plaats van een incidentele verrassing. Elk belangrijk vijandelijke type heeft zijn eigen gelijke groene aanwijzing, die verschillende bewegingspatronen en reacties vereisen. Of het nu gaat om het weven tussen Mancubus -energiepijlers, sprinten naar vaglijke bollen of het afbuigen van inkomstenschedels, elke ontmoeting leert je om je aan te passen en te evolueren.

Een meer evenwichtige aanpak

Terwijl de Agaddon Hunter en Komodo steilere uitdagingen opleveren vanwege hun agressieve melee -combo's, je hebt tegen de tijd dat ze verschijnen, al de vaardigheden ontwikkeld die nodig zijn om hen tegen te gaan. Dat was niet het geval met de Marauder in *Eternal *, waar van spelers plotseling werd verwacht dat ze gevestigde strategieën zouden verlaten en een volledig nieuwe aanpak zouden volgen. * De donkere eeuwen* zorgen ervoor dat op reactiegebaseerde mechanica vroeg wordt onderwezen en tijdens het spel wordt versterkt, waardoor de ervaring meer samenhangend en intuïtief aanvoelt.

Het is ook vermeldenswaard dat het parry-systeem in * de donkere eeuwen * een iets vergevingsgezind venster biedt in vergelijking met de scheermes-dunne timing die nodig is voor Marauder-moorden-zelfs over hogere moeilijkheden. Dit vermindert de algehele uitdaging, maar het bewaart de essentie van het idee: betrokkenheid, anticiperen en staken wanneer het moment goed is. De geest van de Marauder leeft voort - niet als een enkel obstakel, maar als een basis voor elke strijd.

Uiteindelijk was de Marauder niet gebrekkig vanwege het ontwerp - het was storend omdat spelers niet waren voorbereid op een verschuiving in verwachtingen. * DOOM: The Dark Ages* neemt die lessen en bouwt daarop voort, integratie van Twitch-gebaseerde mechanica in de kerngameplay-lus. Het vereist misschien niet hetzelfde niveau van precisie als de felste vijand van *Eeuwige *, maar de onderliggende filosofie blijft intact. Je staat. Je vecht. En u heerst.