Kiedy reżyser Hugo Martin opisał zasadę przewodnika * Doom: The Dark Ages * jako „stań i walcz” podczas programisty Xbox Direct na początku tego roku, natychmiast przykuł moją uwagę. Ta koncepcja stoi w wyraźnym kontraście z szybką, stale mobilną walką *Doom Eternal *, poprzedni tytuł oprogramowania ID. Co ciekawe, był jeden wrog w * Eternal *, który już zażądał, żebyś przestał biegać i stawić czoła czołowi-Huncwot. Polaryzująca postać wśród fanów, Marauder jest często postrzegany jako dzielący dodatek do serii… ale pozostaje jednym z moich ulubionych spotkań. Kiedy więc zdałem sobie sprawę, że podstawowy mechanik w * ciemnych wiekach * obracał się wokół reagowania na jasnozielone wskazówki wizualne - co czyni walkę z maruderem tak intensywnym - wiedziałem, że jestem w pełni na pokładzie.

Zapewniaj, * Doom: The Dark Eges * nie zatrzymuje cię w niekończącym się pojedynku z ukierunkowanym prędkością, mechanicznie złożonym wrogiem jak Marauder. Jasne jest łowca Agaddona - potężny brutalnie chroniony przez tarczę i pakowanie niszczycielskiej kombinacji w zwarciu - ale prawdziwa dziedzictwo najbardziej niesławnej bitwy *Eternal *nie jest znalezione w jednym wrogu. Zamiast tego filozofia projektowania za Manudownikiem została ponownie wyobrażona i wpleciona w sam strukturę *Dark Ages *. W rezultacie każde spotkanie wroga wydaje się być taktycznym tańcem z unikalnym rytmem, pomijając frustrację.

Efekt Maraudera

Marauder zajmuje wyjątkową przestrzeń w *Doom Eternal *. Walka w * Eternal * zazwyczaj obejmuje szybki ruch na arenach, przecinając mniejsze demony, podskakując między trudniejszymi wrogami. Pod wieloma względami * Eternal * gra jak gra zarządzania zasobami i pozycjonowaniem - zawsze myślisz o tym, gdzie iść, której broni użyć i jak utrzymać pęd. Ale kiedy maruder wchodzi na scenę, wszystko się zmienia. Ta władająca topór potęga wymaga pełnej uwagi, często pojawiającej się w walkach solo lub zmuszając cię do wyczyszczenia słabszych wrogów przed zablokowaniem rogów.

Nie oznacza to stania w miejscu - oznacza kontrolowanie pola bitwy przez precyzyjne ruch i pozycjonowanie. Podejdź zbyt blisko, a ryzykujesz, że zostaniesz wysadzony w punkcie blanku; Zwróć się, a unikniesz salwy pocisków z daleka. Kluczowy moment pojawia się, gdy oczy Maraudera migają jasnozielone, sygnalizując krótkie okno, w którym można go uszkodzić. Jest to napięty, oparty na umiejętnościach mechanik, który oddziela doświadczonych graczy od zwykłych masek guzików.

Parrying Green Lights in Doom: The Dark Eges

W *Doom: The Dark Eges *, te same zielone wskazówki powracają - ale teraz są częścią szerszego mechanika parry zbudowanego wokół nowej tarczy energii Slayera. Podobnie jak w oryginalnym *Doom *, demony uwolnią zapory ataków w stylu pocisku. Wśród nich są specjalne zielone pociski, które można odzwierciedlić przy użyciu doskonale zapisanych staranek. Na początku służy to głównie jako narzędzie defensywne, ale podczas odblokowania run Shield w dalszej części gry Parrying staje się potężną opcją ofensywną-utrzymując wrogów z piorunami lub wyzwalając auto-ukierunkowane armaty ramion.

W miarę postępu *mrocznych wieków *każda bitwa staje się zawartym pojedynkiem z wyjątkowo zaprojektowanym demonem. Chociaż nie musisz * polegać wyłącznie na parowaniu, aby przetrwać, opanowanie tych zielonych możliwości daje znaczną przewagę. Podobnie jak w walce z Huncwotem, pozycjonowanie spraw. Musisz pozostać w odległości, która zachęca wrogów do ataku, a następnie szybko manewrować, aby przechwycić ich przychodzące zielone pociski. I podobnie jak Telltale Flash Maraudera, czas ma kluczowe znaczenie - potrzebujesz szybkiego odruchu, aby wylądować idealne ugięcie.

Od przerwania do baletu

Jedną z największych krytyków Manudera było to, jak zakłócił *wieczny *w przeciwnym razie stymulację płynną. W przeciwieństwie do innych wrogów, nie można go rozwiązać przy użyciu taktyki opartej na mobilności. Dla niektórych ta przerwa w rytmie wydawała się denerwująca. Dla innych-jak ja-było to odświeżające wyzwanie, które wymuszało twórcze rozwiązywanie problemów. * Dark Eges* rozwiązuje ten problem, czyniąc reaktywną walkę stałym elementem, a nie okazjonalnym zaskoczeniem. Każdy główny typ wroga ma własną odrębną zieloną wskazówkę, wymagającą różnych wzorców i reakcji ruchu. Niezależnie od tego, czy spada między filarami energetycznymi Mancubusa, sprintem w kierunku kulek pochwy, czy odchylający się czaszki Revenant, każde spotkanie uczy dostosowywania i ewolucji.

Bardziej zrównoważone podejście

Podczas gdy Agaddon Hunter i Komodo przedstawiają bardziej strome wyzwania ze względu na ich agresywne kombinacje w zwarciu, zanim się pojawią, już rozwinąłeś umiejętności potrzebne do ich przeciwdziałania. Tak nie było w przypadku Huncwotu w *Eternal *, gdzie gracze nagle spodziewano, że porzucą ustalone strategie i przyjąć zupełnie nowe podejście. * The Dark Ages* zapewnia, że ​​mechanicy oparte na reakcji są nauczane wcześnie i wzmacniane przez całą grę, dzięki czemu doświadczenie wydaje się bardziej spójne i intuicyjne.

Warto również zauważyć, że system parry w * The Dark Ages * oferuje nieco bardziej wybaczające okno w porównaniu z cienkim czasem wymaganym do zabójstw Marauder-nawet na wyższych trudnościach. Zmniejsza to ogólne wyzwanie, ale zachowuje istotę idei: angażuj się, przewiduj i uderz, gdy moment jest odpowiedni. Duch Huncwotu żyje - nie jako jedna przeszkoda, ale jako podstawa każdej bitwy.

Ostatecznie Huncwot nie był wadliwy ze względu na jego projekt - był zakłócający, ponieważ gracze nie byli przygotowani na zmianę oczekiwań. * Doom: The Dark Ages* bierze na nich te lekcje i opiera się na nich, integrując mechanikę opartą na drgawkach z podstawową pętlą rozgrywki. Nie może wymagać tego samego poziomu precyzji co *najciekawszy wroga *Eternal *, ale podstawowa filozofia pozostaje nienaruszona. Stoisz. Walczysz. I panujesz.